Recensie | 10 maart 2008 - “Goeiemorgen kleinzoon, ik wens je vandaag veel succes met je visavontuur”, zegt een virtuele grootvader tegen je als je het spel opstart.
Vandaag heeft deze oud-Fishing Master weer een opdracht voor je die je moet volbrengen: vang zoveel mogelijk vis. Niet erg origineel, maar toch ga je aan de slag. Vol frisse moed gaan de kaplaarzen aan, de vissershoed op en de hengel mee. Eenmaal aangekomen bij een prachtig meertje werp je de hengel uit, en kan de jacht op jouw persoonlijke Moby Dick beginnen.
Al na enkele seconden is het raak. De Wii-mote vibreert, een vis knabbelt aan het aas. Met een snelle beweging zit de vis aan de haak. De woorden ‘FISH ON!’ verschijnen overdreven groot in het beeld. Het echte werk gaat beginnen. Langzaam draai je de nunchuck in rondjes en haal je de lijn binnen. De vis spartelt tegen en verhoogt de druk op de lijn. Je stopt even met het binnenhalen van de lijn. De vis dreigt steeds verder naar links te zwemmen. Op het beeld verschijnt een icoontje dat aangeeft dat je de Wii-mote naar rechts moet zwiepen. Door een klein rukje met de Wii-mote weet de vis weer wie de baas is. Je draait weer wat sneller met je nunchuck. Na dit enkele malen te hebben herhaald is het moment daar. Een laatste opwaartse beweging met je Wii-mote is genoeg om je nieuwe vangst binnen te halen. Hoera, het is een…visje van 200 gram en 22 centimeter lang.
En ja, eigenlijk beschrijft die magere vangst precies de twee grootste problemen van Fishing Master. Ten eerste is er de overdreven manier waarop het spel je complimenteert. Elke prestatie wordt overgewaardeerd. Af en toe waande ik mijzelf een bijbels figuur dat meer dan tweeduizend jaar geleden door middel van goddelijke interventie ook allerlei ongelooflijke dingen deed met vissen. En hoewel ik best narcistisch ben ingesteld en hou van complimenten, wil ik niet betutteld worden. Iets wat Fishing Master wel doet. Als ik een visje van een paar centimeter vang wil ik een ‘too bad, try again’ te zien krijgen, niet een glitterfestijn waar Geer & Goor jaloers op zouden zijn. Een ander voorbeeld van deze betutteling is bijvoorbeeld te vinden als je op nog niet vrijgespeelde toernooilocaties klikt. Er verschijnt een vraag: ‘Zou je voordat je aan dit toernooi meedoet niet eerst wat beter worden?’. Hierbij kan vervolgens gekozen worden uit welgeteld één antwoord, namelijk ‘JA’. Ik wil zelf wel uitmaken of ik goed genoeg ben.
Deze betutteling sluit ook aan op het tweede grote probleem van het spel. Elke vis die je vangt, reageert op exact dezelfde manier. Er is amper variatie te ontdekken in het tegenspartelen van de vissen. Door op deze manier alles maar een beetje te versimpelen probeerde men waarschijnlijk de wat minder fanatieke gamers te lokken. Maar hierdoor heb je als speler nooit het gevoel dat je iets hebt bereikt: een zwaardvis van een meter lang reageert precies hetzelfde als een stekelbaarsje van een paar centimeter. De enige keer dat er duidelijk een verschil zit in het gedrag is op het moment dat je een tinnen blikje aan de haak slaat.
Om ook de hardcore gamers(/vissers?) maar een beetje zoet te houden zijn er een flink aantal visspullen te koop. Tevens is in de uitgestrekte oceaan een flink assortiment aan vissen te vinden en vangen. Over elke gevangen vis kan vervolgens wat informatie worden opgevraagd en worden er statistieken bijgehouden, zodat er gepronkt kan worden met je 22 centimeter lange twee-onser.
De vraag is alleen: wie gaat dit spel spelen? De hectische aanwijzingen die in beeld kwamen zorgden ervoor dat mijn moeder (die naar algemene maatstaven redelijk vaak games speelt), het na een kwartier opgaf. Ikzelf was na een kwartier ook wel klaar met het spel, al was het maar omdat het steeds hetzelfde was en ik het gevoel had een veredelde mini-game te spelen. Dit was misschien een middelmatige, tot aardige Wiiware-titel geweest, maar ee