Bron: mo.be. SAN DIEGO, 5 februari 2009 (IPS) - De klimaatverandering, vervuiling en overbevissing hebben de oceanen op de rand van de afgrond gebracht, daarover zijn de deskundigen het eens. Nu blijkt uit een nieuwe studie dat elke nationale overheid met een vissersvloot dramatisch tekortgeschoten is om de visbestanden op een verantwoorde manier te beheren.
De studie in het gezaghebbende wetenschappelijke tijdschrift Nature onderzocht 53 landen, samen goed voor 96 procent van de wereldwijde visvangst. De conclusie is dat geen enkel land zich houdt aan de Gedragscode voor Verantwoord Visbeheer van de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO). Nochtans hebben alle onderzochte landen in 1995 beloofd om zich aan die regels te houden, in een poging om de wereldwijde visbestanden te redden.
“Ik ben ervan overtuigd dat we de vernieling van de visbestanden hadden kunnen omkeren als de landen zich hadden gehouden aan de code”, zegt Tony Pitcher van de University of British Columbia, één van de mede-auteurs van de studie. “De code hield rekening met 98 procent van de grote problemen waar de visbestanden mee kampen.”
“Vrijwillig werkt niet”
Zelfs de meer verantwoorde landen zoals Noorwegen, de Verenigde Staten, Canada, Australië en IJsland kregen maar het etiket “goed”, voor een geschatte 55 tot 60 procent overeenstemming met de code, gebaseerd op vier jaar onderzoek en analyse. Erger is het gesteld met 28 landen, vaak ontwikkelingslanden, die samen goed zijn voor 40 procent van de wereldwijde visvangst en zwaar zondigen tegen de code.
Maar ook de meer ontwikkelde landen in de Europese Unie doen het amper beter, ondanks hun kennis en middelen. “Dat de Europese landen de regels niet naleven is erg teleurstellend”, zegt Pitcher. Uit de analyse blijkt volgens de wetenschapper dat het Europese visserijbeleid gefaald heeft. De Europese visserijlanden oefenen geen controle uit op hun schepen, respecteren de vangstquota niet die door wetenschappers voorgesteld worden, treden niet op tegen piraatvisserij en stellen nauwelijks beschermde gebieden in. “Ik hoop dat deze analyse ervoor zorgt dat de EU wakkergeschud wordt”, benadrukt Pitcher.
Hoewel in 1995 enkel een code op vrijwillige basis de landen tot een akkoord kon verleiden, zijn Pitcher en zijn mede-auteurs ervan overtuigd dat “de tijd gekomen is voor een geïntegreerd internationaal wettelijk instrument dat alle aspecten van visserijbeheer behelst. Nu ook de opwarming van de aarde de oceanen verandert, is het hoogdringend om in actie te schieten.”
Grimmig beeld
Volgens Jeremy Jackson, directeur van het Centre for Marine Biodiversity and Conservation in San Diego, tekent de crisis in de oceanen het doodvonnis van de visindustrie. Hij zei dat op de Seafood Summit in San Diego, een conferentie waar vissers, viskwekers, multinationals en wetenschappers debatteren over de beste manier om een duurzame visserij te creëren en zowel de oceanen als de visindustrie te beschermen op lange termijn.
Jackson wees op de realiteit in de oceanen: overbevissing brengt veel vissoorten op de rand van de afgrond en vernielt koraalriffen, boomkorvisserij vernielt de oceaanbodem en het aantal “dode zones” stijgt. Bovendien krijgen de oceanen te maken met de gevolgen van de opwarming van de aarde, waardoor vissoorten migreren richting de polen. De CO2-uitstoot van de mens zorgt voor een verzuring van de oceanen en is nefast voor schelpvormende organismen.
Om daar iets aan te doen moet de mens in de volgende twintig tot dertig jaar de uitstoot van broeikasgassen stoppen en een einde maken aan de overbevissing en aan de toevoer van meststoffen naar de oceanen. Eén derde van de oceanen moet uitgeroepen worden tot zeereservaat waar elke vorm van exploitatie verboden is.
Op korte termijn moeten er volgens de wetenschapper strengere wetten komen voor de visserij en meer beschermende maatregelen voor de oceanen. Op langere termijn moet er veel aandacht gaan naar het kweken van vis, maar enkel als dat op de juiste manier gebeurt. De zalmkwekerij zoals die nu gebeurt is een ramp, zegt hij.
Aquacultuur kan duurzaam zijn als er endemische soorten gebruikt gekweekt worden in de open oceaan, maar er is meer onderzoek nodig om dat op punt te stellen.
Bron: mo.be.