De laatste trainingsdagen... Tja, die verliepen misschien op het oog niet zo goed maar dat had vooral te maken met de omstandigheden. Er werd echt heel weinig gevangen en al zeker in de boxen waar wij terecht kwamen. Hier en daar een enkele grote brasem, wat hele kleine zwartbekgrondeltjes en voorntjes, dat was het dan.
De visserij bestond voor een groot deel uit slider visserij. De vaste stok had je nodig voor de kleine visjes maar een brasem ving je daar niet mee. Vissen met schuifdobbers is technisch gezien zo ongeveer de moeilijkste visserij die er bestaat en dus was het gewoon goed om daar zo veel mogelijk mee te trainen. Het probleem is dat sporters vertrouwen putten uit trainingsresultaten en als je dan zoals wij in dit geval weinig vangen, ga je niet bepaald met een goed gevoel de wedstrijd in.
We vingen misschien niet veel, toch was het bijna altijd meer dan de teams om ons heen. Bovendien vond ik dat wij alles, qua techniek, heel aardig voor elkaar hadden, ook in vergelijking met de echte topteams. Het enige dat soms problematisch was in vergelijking met die landen was het schieten met de katapult. Dat kan ook bijna niet anders wanneer dat soort mensen voor iedere bol die onze vissers weg schieten, tijdens een visjaar er wel vijftig weg schieten. Let wel, wij schieten best aardig zuiver en bovendien verbeteren we met de dag, alleen zijn sommige teams daar zo fantastisch zuiver en goed in dat het een lust is voor het oog.
In ieder geval had ik bij het einde van de trainingsweek een best groot vertrouwen in een redelijk resultaat. Veel zou gaan afhangen van een enkele brasem hier en daar en is dat niet de visserij waar wij Nederlanders tegenwoordig meer ervaring in hebben dan wie ook?
Bovendien hadden we dit keer de begeleiding tijdens de wedstrijd goed voor elkaar. België ligt nu eenmaal niet aan de andere kant van de wereld en daarom hadden we nu enkele vissers kunnen charteren om te helpen. Zoiets is superbelangrijk bij dit soort wedstrijden.
Thijs Lubsen met een zwartbekgrondel
De eerste wedstrijddag: Na de eerste wedstrijddag stonden we vierde met 36 klassementspunten, niet al te ver achter Tjechië dat aan de leiding stond met 27 punten. Ook Frankrijk en Italië moesten we nog boven ons dulden. Vlak achter ons stonden dan weer Engeland, Rusland en België met slechts enkele punten meer dan wij. Jo Adriolo won zijn vak dus bovendien hadden we nog kans op een individuele titel.
De organisatoren hadden het water behoorlijk heen en weer laten stromen waardoor het net een klein tikkeltje minder helder was geworden. Bovendien was het weer nu meer bewolkt en was er best veel regen gevallen. De omstandigheden leken dan ook de beste van de gehele week. Dat bleek ook uit de resultaten, want hoewel de vangsten ook nu weer niet fantastisch waren werd er wel degelijk wat vis gevangen hier en daar en was het heus een echte wedstrijd.
Na de wedstrijden wisten we dat het een close call zou worden en dat de tweede dag een heel gevecht ging worden met nog zeven kanshebbers op de titel. Het goede nieuws was in ieder geval dat we hier echt meededen om de knikkers en dat was alweer een tijdje geleden.
Dieter Friederichs met een mooie brasem
De tweede wedstrijddag: We hadden vandaag recht op een voorlaatst of laatst nummer in een van de vakken en dat werd C1 voor de reserve van de eerste dag, Ramon Pasmans. Dat was in ieder geval al een goed begin. Verder was er weinig te zeggen over de loting, behalve misschien het middennummer in het A-vak voor Dieter Friederichs, wat niet zo geweldig was. Maar goed, je krijgt nu eenmaal nooit alleen maar topnummers en wie dan beter op zo’n stek te hebben dan Dieter?
Na een uur zag de situatie er super uit voor ons. Er werd aanmerkelijk minder gevangen dan op de zaterdag en wij hadden bijna allemaal een brasem in het net. Jo had die nog niet maar in dat vak waren er ook nog maar twee gevangen en hij had in ieder geval twee baarzen binnen.
Dat is allemaal leuk natuurlijk, maar wel zijn er dan nog drie uren te vissen en meestal worden in onze sport de prijzen pas echt aan de meet uitgedeeld.
Na zo’n tweeëneenhalf uur vissen kwam het meest frustrerende moment in de wedstrijd. Ongelooflijk! Jo Adriolo haakte een brasem in de vin, een vis van wel 2500 gram. Zo’n in de vin gehaakte vis is natuurlijk bijna niet te controleren en het duurde een eeuwigheid voordat die vis ook maar kort bij de oever kwam. Uiteindelijk zwom hij door de lijn van de linkerbuurman en dan telt zo’n vis niet meer. Die vis zou, achteraf gezien, zes of zeven punten minder hebben opgeleverd voor ons team en die punten gingen we enorm missen in het eindresultaat.
Met een twee, een zes, een zeven, een negen en een elf behaalden we in totaal 35 punten. Hoewel we wisten dat sommige teams behoorlijk waren uitgeschoven vandaag kon een totaal van 71 punten bijna geen medaille opleveren en dat gebeurde dus ook net niet. Op papier scheelde het uiteindelijk vier punten, in werkelijkheid scheelde het er zelfs maar twee, maar wat maakt dat allemaal nog uit. Weer een vierde plaats en dat is de meest frustrerende plek in de uitslag. Echt niet te filmen!
We hebben ons heel goed geweerd hier maar uiteindelijk leverde het allemaal net niet op waar het om gaat. We stonden met lege handen. De internationale top wordt steeds breder en zeker ook beter. Het valt niet mee om daar tussen te staan en vooral ons daar te handhaven. Na wat teleurstellende kampioenschappen laten we hier in ieder geval aan iedereen zien, met name ook aan alle criticasters, dat wij als Nederlanders nog steeds wel iets kunnen. Wel is de absolute top, ook hier, net dat hele kleine beetje beter. En dan word je, zeker als het dan ook nog eens niet een beetje mee wil zitten, voor de zoveelste keer vierde. Frustraties, maar ook een resultaat waarmee we vooruit kunnen.