Het laatste verslag van bondscoach Jan van Schendel over het WK Zoetwatervissen liet wat langer op zich wachten dan gepland, maar daar had hij natuurlijk een hele goede reden voor. Waar normaal gesproken na het banket aan de terugreis wordt begonnen, was dit na het behalen van de wereldtitel helemaal geen goed idee. Het werd namelijk nog knap gezellig in Kroatië.
Wat een weekend is het geworden! Ik kan het allemaal nog steeds maar amper bevatten, maar we zijn toch echt wereldkampioen geworden. On-ge-loof-lijk!! Om heel eerlijk te zijn had ik niet gedacht dat we ooit echt een WK zouden kunnen winnen. De tegenstanders zijn tegenwoordig zo goed en het zijn er zoveel, dat het simpelweg steeds moeilijker wordt om mee te doen om de prijzen. Bovendien was de visserij in Kroatië zo specifiek dat ik vooraf niet van dit resultaat had durven dromen.
Verspeelde vissen
Tijdens de laatste training op vrijdag werd er meer vis gevangen dan op welke andere trainingsdag ook. Het was plaatselijk zelfs gewoon goed. Waar wij zaten vingen we ook vis, maar zeker niet spectaculair. Bovendien kwam het inmiddels ‘oude euvel’ van verspeelde vissen ook nu weer aan het licht. Echt iets om gek van te worden. Aan de vals gehaakte vissen was weinig te doen, maar ook goed gehaakte barbelen die zich nog eenmaal omdraaiden voor een laatste ontsnappingspoging sneden de nylon onderlijn (tot zelfs 0,26 mm) als een scheermes af.
Tijdens de trainingen werd nog veel barbeel verspeeld, maar hier werd een oplossing voor gevonden.
'Loodlijntje'
Een van de Engelse vissers – wat zijn die toch altijd uitgekookt – had hier de oplossing voor, zo zagen we tijdens die training. Net onder het hoofdlood monteerde hij een wartel, met daaraan een stukje iets dunnere nylon met de valloodjes. Een ‘loodlijntje’ dus; heel slim bedacht. Wanneer je zou vasthaken aan de bodem, brak de onderlijn altijd op het bevestigingspunt aan de wartel. Zo kon je meteen een nieuwe loodlijn plaatsen en dus binnen enkele seconden verder vissen. Dat bood ook de oplossing voor ons probleem van het niet durven te vissen met gevlochten lijn-onderlijnen.
Gevlochten onderlijnen
Na de laatste training maakten we dus allemaal van dat soort loodlijntjes waar we een onderlijn van 40 à 50 centimeter gevlochten draad aan bevestigden. Die gevlochten onderlijnen gebruikten we dus zonder ook maar enige training vooraf. Veel verschil tijdens het vissen was er echter niet. De onderlijn raakte soms wat vaker in de war, maar dat nadeel werd echter meer dan goedgemaakt doordat de onderlijnen nu niet meer werden afgesneden. We vingen zo enkele enorme barbelen, waarvan de grootste 4.672 gram woog. Zie zoiets maar eens te vangen in zo’n sterk stromende rivier!
In het stuwkanaal dat in verbinding staat met de Drava stond een sterke stroming.
Kleine steentjes
Tijdens de trainingen hebben we op een brug over een kraakhelder en ondiep riviertje ook de ballen met een mix van stenen en geplakte maden getest. Eerder in de week plakte alles constant aan elkaar en gingen de madenballen niet snel genoeg open. Andere teams hadden dit vele malen beter voor elkaar. Na wat spioneer-werk kwamen we erachter dat we kleinere steentjes moesten gebruiken om tot de perfecte samenstelling te komen. Die details zijn zo belangrijk! Tijdens de wedstrijd gebruikten we maar liefst 8 liter steentjes om de maden bij de bodem te krijgen. Verder gebruikten we een lokaas dat zo zwaar en bindend mogelijk was, waaraan we een sterk kaasadditief en uitsluitend wat dode maden toevoegden. Dat maakt een totaalgewicht van zo’n 14 à 15 kilo voerballen!
701 driften in 4 uur
De sterke stroming, mede als gevolg van de vele regenval, vroeg om meer aanpassingen van de techniek. Zo visten we uitsluitend met vlagdobbers van 25 tot zelfs 60 gram, afhankelijk van de plek en de soms wat snellere of tragere stroming. Je kon gewoon niet blokkerend vissen, dus iets vertraagd doordrijven was het devies. En dat keer op keer. Schiet niet in de lach, maar het telwerk was al voor ons gedaan door een Luxemburgse visser die precies 701 driften maakte tijdens een sessie van 4 uur. In diezelfde tijd gooide je ook 20 liter aan voer/geplakte maden in het water. Dat zijn ongelooflijk veel balletjes wanneer je aan het begin amper iets voert. Voor de vimba’s (rood-nase) gebruikten we meer voer, waar het ging om barbeel voegden we nog meer geplakte maden toe.
Jo Adriolo met een vimba die hij in de trainingsweek ving.
Koploper
Op de eerste wedstrijddag behaalden we in totaal 16 klassementspunten (1 + 1 + 2 + 5 + 7) en dat was bizar weinig voor dit water. Iedereen had voorspeld dat er zelfs voor de winnaars een groot puntentotaal uit zo rollen, dus dit kon alleen maar een hele hoge klassering zijn. Dat klopte ook, we stonden eerste met bovendien een marge van 7 punten naar de nummer twee. Op die zaterdag was het gelukkig droog tijdens het vissen, maar daarna was de pret weer voorbij en bleef het onafgebroken regenen tot middenin de wedstrijd van de zondag. De vele regenval in het tweede deel van de trainingsweek en de daarmee gepaard gaande overstromingen, hadden het water in de rivier amper donkerder gekleurd – dat was ook de reden dat er nog iets te vangen viel. Ik was dus als de dood dat het water alsnog zou verkleuren waardoor er nog amper iets te vangen zou zijn. Dat zou onze kansen namelijk enorm verkleinen.
Slow start
Op zondag was het water weer enorm gestegen – ook tijdens de wedstrijd steeg het nog ruim 25 centimeter – maar qua kleur viel het nog steeds mee. De vangsten waren gemiddeld absoluut minder dan op de zaterdag, maar al met al mochten we zeker niet klagen. Na een traag begin kregen onze jongens de vis ook aan de praat en bij de enkele vissen die werden gevangen zaten nu ook grote exemplaren. Na 2,5 uur stonden we geweldig goed ervoor in drie vakken, gemiddeld in een vierde vak en zonder vis in het vijfde vak. In dat laatste vak zat Dieter Friederichs en, hoe lullig ook voor hem, daar konden we ons geen betere visser wensen. Dieter deed het de gehele week uitstekend en ving uiteindelijk ook een vis, de kleinste barbeel die je je kunt bedenken. Zo hadden we wel wat punten gewonnen, maar was dat genoeg? Na even later nog een vis verspeeld te hebben, ving hij nog een grotere barbeel die enorm belangrijk was.
Dieter Friederichs met een tijdens de training gevangen barbeel.
Goede berichten
Ook Jurgen Spierings had het taai. Hij wist wel de nodige vis te haken, maar die bleek vaak te sterk. Zo was er een exemplaar dat niet alleen de lijn brak maar en passant ook nog vier hengeldelen meenam. Het was sowieso bizar hoeveel hengels er braken tijdens dit WK. Dat kon ook niet anders met zulke sterke vissen. Toch wist Jurgen de kastanjes voor ons uit het vuur te halen door de schade nog enigszins te beperken. Volgens de walkietalkie-berichten waren zowel Jo Adriolo als Stefan Altena absoluut top 2 in hun vak, dus daar kon niet zoveel misgaan. Zelf stond ik bij Arjan Klop en met nog anderhalf uur te gaan was het scenario duidelijk: Arjan ging minimaal een 2 vissen, maar zou met vakwinst ook individueel wereldkampioen worden. Helaas trok Arjan in zijn strijd met een Serviër aan het kortste eind. Het verschil was na een laatste uur waarin helemaal geen vis meer werd gevangen slechts ‘een kleinere barbeel’.
Jurgen Spierings wist op dag twee in een lastig vak de schade beperkt te houden.
Wereldkampioen!
Na de wedstrijd bleef het lang spannend. We hadden weer uitstekend gevist, dat was wel duidelijk. Maar eigenlijk hadden precies de ‘verkeerde’ landen het ook goed gedaan en zo bleef de einduitslag nog lang onduidelijk. Bij de tweede wedstrijd behaalden we uiteindelijk 22 punten, maar zelfs met die wetenschap wisten we nog niet zeker of het voldoende was voor de zege en de wereldtitel. Eindelijk kwam het verlossende bericht dat aan alle onzekerheid een einde maakte. We waren wereldkampioen! Daar hadden we vooraf absoluut niet op gerekend en ook na de eerste dag was nog niets zeker. Uiteraard waren we toen de grootste kanshebber, maar dat zijn we al vaker geweest. En natuurlijk hadden we een prima tweede dag, maar datzelfde gold voor Tsjechië en Servië. En dan blijkt het uiteindelijk allemaal goed uit te pakken. Wat een ontlading bij iedereen! Een van de mooiste vismomenten ooit, echt prachtig. Internationaal krijgen we al veel langer gigantisch veel respect en ik heb zelden gezien dat de titel meer werd gegund aan welk team dan ook! Een kippenvelmoment zoals ik nog niet vaak heb meegemaakt en daar denkt iedereen in het team zo over, dat weet ik zeker.
Teamprestatie
Als kers op de taart was er de tweede plek individueel voor Stefan Altena en het brons voor Arjan Klop. Tegelijkertijd win je echter vooral titels door de mindere uitslagen beperkt te houden. Daarom dus echt alle lof voor iedereen in de ploeg. De jongens hebben allemaal als een tijger gevist en iedereen heeft bewezen dat hij de deze hoge druk aan kan. Daar word je als coach bijzonder vrolijk van. Zeker omdat we in eigen land wel eens kritiek krijgen. Dat is vervelend, zeker als je denkt dat het allemaal nog niet zo slecht gaat. We hebben als coaches een groot aantal jonge vissers kansen gegeven door ze mee te nemen naar de grote kampioenschappen. We wisten dat dit hier en daar weleens ‘frustrerende punten’ ging kosten, maar ook dat het allemaal zou bijdragen tot de broodnodige ervaring die je als wedstrijdvisser nu eenmaal nodig hebt. Het is dan bijzonder mooi om dit succes te mogen meemaken met maar liefst vier van die mannen in het team, aangevuld met oude rotten als Jo en Dieter die zich inmiddels al vaak genoeg hebben bewezen. Ook voor hen is dit een prachtige kroon op al het harde werk van al die jaren.
De WK-zege van de Nederlandse seniorenploeg is een teamprestatie van formaat.
Sterk seizoen
Mijn collega bondscoach Stefan Verhoeven is in dit artikel nog niet genoemd, en dat kan natuurlijk helemaal niet. Sinds hij bij de begeleidingsstaf betrokken is geraakt als coach, heeft hij een geweldige inbreng geleverd. Zijn betrokkenheid is gewoon een zegen voor iedereen, zo simpel is het. Als ik dit succes aan iemand gun, dan is het wel aan Stefan! Samen met alle andere betrokkenen hebben we een prestatie van wereldformaat geleverd. Wij Nederlanders zijn soms ook heel erg goed, zo blijkt. Met de vierde plaats op het EK van dit jaar in het achterhoofd, zijn we denk ik het meest succesvolle land van 2014. Voeg daaraan toe de prachtige winst in de Meerlandenwedstrijd, de tweede plek bij Fish ‘O’ Mania International, de winst in de interland Duitsland-Nederland en de bronzen medaille bij het WK Feeder en je zou denken dat al het werk een beetje zijn vruchten begint af te werpen. Natuurlijk zijn er ook enkele tegenvallers geweest, maar dat zal altijd zo blijven. Het blijft wedstrijdvissen en geen atletiek waar degene die het snelste is dat ook telkens is. In onze sport ben je hooguit ‘de beste van het moment’ en wij waren dat hier in Kroatië.