Afgelopen weekend hadden we de laatste internationale wedstrijd van dit jaar en om eerlijk te zijn kan ik daar op dit moment best vrede mee hebben. Het was lang en druk. Maar natuurlijk ook een mooi jaar, één om nooit meer te vergeten zelfs.
En ons streven was dit prachtige jaar af te sluiten met een overwinning. Dit was echter geen gemakkelijke missie.
Vissen tegen een Belgisch feederteam op volle oorlogssterkte en op een water dat zij veel beter kennen dan wij is natuurlijk op voorhand niet eenvoudig. Ik was dan ook blij dat we met een bijna voltallig team een trainingsdag konden plannen afgelopen vrijdag. Dat werd een leerzame dag en ook best een mooie visdag. Bijna iedereen ving aardig vis.
Het was alleen echt opvallend hoe verschillend de visserij hier was in vergelijking met die op het voor ons meer gebruikelijke parkoers nabij Westdorpe. Een parkoers dat nota bene maar enkele kilometers weg is van waar we nu visten.
In Westdorpe vingen we vorig jaar bijna uitsluitend voorn, baars en bot, hier ging het daarentegen bijna puur om brasem. Ook de visafstand was totaal anders. De meeste vissen werden nu gevangen op afstanden van tussen de 50 en 55 meter terwijl je bij Westdorpe bijna altijd veel korter bij de oever vist.
Ik heb genoeg visuitslagen gezien van wedstrijden die op dit parkoers werden gevist om te weten dat hier best veel vis te vangen is. In vergelijking met die uitslagen waren de vangsten nu niet zo heel spectaculair. Toch werd er best leuk gevangen en, belangrijker, het werd een echte wedstrijd met bovendien een hele mooie visserij.
Om een lang verhaal kort te houden, we werden op beide dagen verslagen door een uitstekende Belgische ploeg. De verschillen waren helemaal niet zo groot, maar goed, toch verlies op beide dagen en uiteindelijk ook terecht. Eerlijk is eerlijk, de Belgen waren net wat sterker dan wij.
Als coach denk je natuurlijk altijd na over het waarom en hier is de conclusie vrij gemakkelijk te trekken. Wij waren helemaal niet veel minder dan onze zuiderburen, alleen was het voor ons constant net wat meer zoeken naar de juiste aaskeuzes en vismanier, die voor hen gesneden koek waren.
Je kunt dan wel denken dat het vrij gemakkelijk moet zijn om onze vissers te instrueren over wat je langs de waterkant ziet. Maar zo gemakkelijk is dat in de praktijk niet. Vertrouwen is een magisch woord in onze sport. Wanneer vissers op andere wijze moeten vissen dan men gewend is, moet het zelfvertrouwen weer een stukje opgebouwd worden. Terwijl je onder normale omstandigheden precies weet hoe je zo’n wedstrijd moet aanpakken.
Juist daar ligt volgens mij de kern van de zaak in dit geval. Ik zag een best goed vissend Nederlands team dit weekend, laat dat duidelijk zijn. Ik zag echter ook een uitstekend vissend Belgisch team wat, nogmaals, hier gewoon net iets sterker was.
Ik hoorde onze vissers na afloop praten over de dingen die men toch weer geleerd had en op zo’n moment weet ik dat ook deze wedstrijd, ondanks het verlies, toch weer heel zinvol was.
Nog even iets over de uitslagen. We verloren op de eerste wedstrijddag met een verschil van 4 punten. Op zich is dat, in een systeem van 5 vakken van 4 vissers bijna het kleinst mogelijke verschil. Toch blijft het moeilijk om zo’n achterstand in te halen, vooral ook omdat de Belgen eigenlijk een extra punt voorsprong had door het voor hen veel grotere totale vangstgewicht.
Op de tweede dag verloren we uiteindelijk met 6 punten verschil waarbij we op verschillende plekken met kleine verschillen toch enkele belangrijke punten verloren.
Individueel waren de beste Nederlandse prestaties voor Peter Jochems en Jan Willem Plekkenpol met een respectievelijk 3e en 4e plaats. Peter zelfs met de maximale puntenscore van twee vak overwinningen. De Individuele winst was hier voor Bert de Mulder.
Al met al een prachtige wedstrijd die verdiend werd gewonnen door een prima Belgisch team. Proficiat!
