Een EK vissen in Wit Rusland is een hele onderneming en er was heel wat meer voorbereiding nodig dan voor de meeste andere Internationale kampioenschappen. Wit Rusland is een land waarvan we eigenlijk, behalve dan dat dit het enige Europese land is nog met een totalitair bewind, helemaal niet zoveel weten. Het verkrijgen van de benodigde visa en ook het organiseren van voer, aas, en weet ik wat anders allemaal nog meer was deze keer toch iets anders dan normaal.
Ik was blij dat we in ieder geval besloten (dit in tegenstelling tot de meeste andere West-Europese landen) om erheen te gaan. Ik zou het sowieso verschrikkelijk vinden om een dergelijk evenement te missen maar daarbij weet ik als geen ander dat de vissers uit Wit-Rusland zelf ieder jaar dit soort problemen meemaken en toch bijna overal en altijd aanwezig zijn, waar dan ook.
De reis daarheen is zeker lang maar ook weer niet langer dan een reis naar bijvoorbeeld Spanje of Portugal, integendeel. De grenscontrole tussen met name Polen en Wit Rusland zou een enorm probleem zijn. Nou, gemakkelijk was anders, maar onoverkomelijk was het zeker niet. Bijna drie uur op de heenweg en net twee uur op de terugweg, dat was de tijd die we daar nodig hadden.
Verder bleek Wit Rusland een schitterend mooi land met vooral een prachtige natuur. Waar van ons land altijd overal wordt gezegd dat het overal zo schoon en netjes is, viel mij dit hier op. Nergens rommel op de weg of waar anders dan ook.
We visten op een roeibaan net buiten Minsk, de hoofdstad. Minsk is gewoon een moderne stad met heel veel relatief nieuwe huizen en flats. Logisch ook, de tweede wereldoorlog was met name hier verschrikkelijk. De roeibaan waar we visten was een prachtparcours. Dat is nu eenmaal het voordeel van dit soort wateren. Nooit overstromingen, nooit vissen die net even weg zijn door wat voor omstandigheden dan ook, kortom ideaal!
Het werd ook een mooi kampioenschap waar de beste teams ook naar voor kwamen. De wedstrijden waren meer tactisch dan ooit, want er waren verschillende vismanieren die tot succes konden leiden. Zowel het matchen met schuifdobbers als het vissen met vaste stok kon belangrijk zijn. De brasems werden wat verder uit de oever gevangen dan de voorns en met beide vissoorten viel er succes te behalen. Het mooiste voorbeeld daarvan zijn de twee beste landen in de teamuitslag, Tsjechië en Italië.
Het onderlinge verschil tussen hen was een schamel puntje. Tsjechië won uiteindelijk en behaalde dat resultaat voor minimaal 80% met de match-visserij. Italië daarentegen rekende zich bijna naar de titel door veel voorns te vangen met de vaste stok. Het derde land in de uitslag, Rusland, viste dan weer bijna uitsluitend met de match in combinatie met schuifdobbers.
Ons resultaat als team viel me, eerlijk is eerlijk, ronduit tegen. Waar ik gehoopt had om mee te doen om de medailles kwam dat er gewoon nooit van. We verbeterden bovendien niet op de tweede dag en zakten zelfs een plaatsje en daar heb ik altijd een grondige hekel aan. Let wel, iedereen heeft zijn stinkende best gedaan voor een beter resultaat. Het zat er alleen hier niet helemaal in en dat is gewoon ronduit een tegenvaller.
Ik had verwacht dat we hier met name met het slideren (het matchen met schuifdobbers) een vismanier hadden die ons goed zou liggen. Al met al viel me dat niet helemaal mee en bovendien hebben we tijdens de trainingen gewoon te weinig vis kunnen vangen om maximaal vertrouwen op te bouwen.
Met name de brasems zaten lang niet overal en iedere dag werden ze weer ergens anders gevangen. Laat ik het zo zeggen, we waren niet vaak daar waar ze te vangen waren in aantallen. Vissers hebben altijd graag bevestiging, hoe ervaren ze ook zijn. Goed is zoiets dus nooit, maar goed. Een belemmering voor een goed resultaat moet zoiets niet hoeven te zijn.
Foto: Individueel podium met de Tsjechische broertjes Konopasek en bronzen Pasmans
Wat met name tijdens dit kampioenschap wel heel belangrijk was had te maken met de bemanning achter de vissers. Wanneer enkele honderden grammen verschil in vangstgewicht megapunten waard zijn, dan kost dat gewoon ons vaak (te)veel punten. Zo ook nu. Waar de Italianen wel tien bankrunners bij zich hebben, moeten wij het doen met twee en dat is, heel simpel, bijna onbegonnen werk. Ik ken gelukkig geen jaloezie, maar anders zou ik het zijn op hen.
Niet alles was alleen maar slecht of matig overigens. In Ramon Pasmans hadden we een Individuele bronzen medaillewinnaar en als je naar de uitslag kijkt een hele verdiende ook! Prachtig!! Ramon ving op de eerste dag het derde hoogste vangstgewicht in de wedstrijd en op de tweede dag het tweede hoogste vangstgewicht. Op beide dagen won hij daarmee zijn sector en normaal is dat meestal goed genoeg om het kampioenschap te winnen. Nu jammer genoeg net niet, maar de prestatie is er natuurlijk niet minder door en staat als een huis.
Als coach denk ik natuurlijk in eerste instantie aan het teambelang en juist bij zo’n goede prestatie van een van je teamleden geeft dit ook voor het team kansen natuurlijk. Hier mocht het echter niet zo zijn. Het unieke aan dit kampioenschap was verder dat hier de twee Tsjechische broers Konopasek de eerste twee plaatsen in het Individuele klassement voor zich opeisten, iets wat volgens mij nog nooit eerder is gebeurd.
Al met al was het toch een prachtig kampioenschap!
Met vriendelijke groet,
Jan van Schendel
