Bron: destentor.nl
EMST - Slechtziende en blinde cliënten van revalidatiecentrum Visio Het Loo Erf uit Apeldoorn gingen gisteren een avondje forelvissen bij Forellenkwekerij 't Smallert in Emst.
Foto: Een gevangen forel wordt door een begeleider van het haakje gehaald foto (Hans van de Vlekkert)
Doel van de activiteit was de revalidanten te laten uitvinden of forelvissen voor hen een aantrekkelijke vorm van vrijetijdsbesteding is.
Na een uurtje blijkt al dat de meningen verdeeld zijn of dat vissen nou leuk is of niet. Want ja, slechtziend of niet, vissen blijft natuurlijk wel vissen. Edwin Ruyer ligt demonstratief op zijn zij in het gras. Geen hengel meer te bekennen. "Ik ben hier niet voor gebouwd. Ik heb er het geduld niet voor. Voor een ander misschien hartstikke leuk, maar niet voor mij."
De enige dame in het gezelschap, die toen de worm ging kronkelen, toch heeft doorgezet en hem zelf aan het haakje gedaan heeft, vindt het wel wat, dat vissen. "We hebben vroeger veel gevaren. Eigenlijk is alleen aan het water zitten al lekker. Gewoon doe je dat niet zo snel, maar met een hengeltje wel."
Voor een van de jongste deelnemers, Joost Rigter, kan de avond niet meer stuk. Hij heeft beet. "Dit voelt goed, dit is cool, helemaal top dat vissen. Vroeger deed ik dit met de meisjes, nu met vissen..." Vriend en buurman aan de waterkant Eike Smit is de kenner van het gezelschap. Hij heeft altijd graag aan sportvissen gedaan en heeft deze avond profijt van zijn jarenlange ervaring.
De levensverhalen van de deelnemende klanten van Visio Loo Erf lopen uiteen, maar er zijn ook overeenkomsten; ze hebben allemaal een groot verlies, dat van hun gezichtsvermogen, te verwerken.
Belinda Veenstra, 51 jaar, kreeg acht jaar geleden een onverklaarbare ontsteking aan haar ogen. Haar gezichtsvermogen gaat langzamerhand achteruit. Ze was taxichauffeur, maar rijdt vanaf 2005 helemaal geen auto meer. De grootste moeite heeft ze met het feit dat je overal veel tijd voor moet nemen. "Ik kan de maatschappij niet meer bijbenen. Je moet dingen op een andere manier leren doen, dat kost veel energie, ik ben snel moe."
Eike Smit (57) uit Breda heeft een erfelijke oogaandoening die een zogenaamde kokervisie en een wazig beeld oplevert. Ruim zeven jaar geleden werd zijn zicht minder. Hij had een eigen slijterij, die hij vorig jaar heeft moeten verkopen. "Ik heb het meest moeten inleveren op mobiliteit. Autorijden en fietsen is niet meer mogelijk en dat maakt me afhankelijker. Door de mobiliteitstraining bij het Loo Erf kan ik nu goed met de taststok overweg. Daar heb ik veel profijt van. Ik reis nu zelfstandig met het openbaar vervoer."
Joost Rigter is 33 jaar. Op zijn 26ste openbaarde zich een progressieve oogziekte, die zijn toekomst heel onzeker maakt. Hij werkte als projectcoördinator bij de Bart de Graaf Foundation, waar hij mensen met een ernstige ziekte hielp. Nu zit hij in de WAO en is zich aan het oriënteren wat voor werk hij in de toekomst kan gaan doen.
"Ik denk zelf aan iets in de communicatie of coaching. Daar heb ik wel talent voor."
Momenteel volgt hij nog vijf dagen per week de revalidatieprogramma's bij het Loo Erf, waar hij veel aan heeft. "Ik heb veel moeten inleveren op mobiliteit, actie en sport. Maar dankzij Visio zie ik wel weer mogelijkheden. Op het Loo Erf maken ze zaken inzichtelijk en je ontmoet er veel begrip."
Visio Loo Erf biedt intensieve revalidatie aan voor één of meerdere dagen per week, waarbij de cliënten op die dagen intern zijn, maar verder gewoon thuis wonen. De mogelijkheden voor trainingen zijn legio. Ze varieëren van ergotherapie tot creatieve bezigheden als bloemschikken en sieraden maken. Maar ook een avondje Orpheus of gewoon een biertje drinken in de stad. Veel aandacht wordt besteed aan het aanleren van nieuwe vaardigheden. Leren je leven zo in te richten dat er ruimte voor de handicap is. Ook werken aan de verwerking van het verlies hoort erbij. Er wordt zowel aan de praktische als aan de mentale kant van de handicap aandacht geschonken.
Bron: destentor.nl