Omdat de onderhandelingen met de nieuwe columnist nog niet rond zijn, helpt Lebbis ons nog één keer uit de brand. De Held.
NOG EENTJE DAN Ik ben gek op vrouwen. Zeker als het om vissen gaat. Ze zijn bijna altijd groter. Onder zoogdieren is het daarentegen een beetje de gewoonte dat de mannetjes de grote sterke exemplaren zijn. Dat komt omdat wij zoogdieren vechten om
de vrouwtjes. Die dat haarfijn aanvoelen en zorgen dat ze moeilijk te veroveren zijn. Of in ieder geval een soort schaarste aan seksuele beschikbaarheid creëren.
Bij vissen is dat niet zo. Daar gaat het erom zo veel mogelijk nakomelingen te krijgen, dus zijn vrouwen enorme broedmachines en mannetjes mogen daar dan één keer per jaar overheen klaarkomen. En dan bedoel ik echt overal overheen. Dus er is niks te vechten. Je sproeit je homvocht flink in het rond, net zoals je buurman dat ook doet, dus wat valt er dan nog te vechten!
Het gevolg is dat je kleine mannetjes krijgt die zich overal tussen kunnen wurmen. Ik zag in een BBC natuurfilm dat er zelfs een vis is waarvan het mannetje zich vasthecht aan het enorme vrouwtje en uiteindelijk als een soort bultje aan haar blijft zitten om voor een gegarandeerde, regelmatige spermaproductie te zorgen.
Geil.
Het was trouwens wel een diepzeevis en de reden was dat zo’n mannetje gemiddeld maar één keer in z’n leven een vrouwtje tegenkomt. Iets minder geil. Maar toch. Oké, je wilt als visser graag de zwaardere vrouwtjes vangen. En hier voorzie ik de volgende revolutie in visaas. Na de boilie die zo mooi selectief vissen mogelijk maakte, gaan we nu voor vrouwenaas.
Er moet toch een stofje te vinden zijn dat wijfjes wel lekker vinden en mannetjes niet. En daar heb ik over nagedacht. Het wordt nu een beetje vies praatje, maar ik denk dat de sleutel het homvocht is. De mannelijke yoghurt. Ik kan
me zo voorstellen dat vrouwtjes dat aantrekkelijk vinden. En misschien een enkele homokarper. Maar grosso modo denk ik dat boilies met karperhom een regelrechte klapper gaan worden!