Mijn stinkende leefnetten die over de schutting hangen, de walm van visvoer uit het schuurtje, mijn langharige vismaten die op bezoek komen… Het vraagt om verantwoording aan de buren. Iedereen ziet dat bij mij thuis het onkruid tot aan de dakgoot staat. Tja, eerst mijn hobby, dan de tuin.
Zo gaan er ook roddels door de buurt over mijn huwelijksproblemen. Waarom ga je anders drie keer per week vissen? De buren snappen niets van mijn onzinnige, buitenaardse hobby. Naar zo ’n dobbertje staren, vinden ze dom. Inderdaad, niet iedereen is van dezelfde planeet. Zo ook mijn buren, maar dat hebben ze zelf mooi niet door.
Laats werd ik gevraagd om mee te helpen aan de jaarlijkse straatversieringen ter ere van het dorpsfeest. Dit is niet alleen héél erg leuk, het bevordert tevens de saamhorigheid. Mij niet gezien dus. Ik ga niet met een figuurzaag allerlei Donald Ducks uit triplex zagen.
Maar goed, ook zonder mij gaat het feest gewoon door. Zo werd er aan het begin van ons straatje een grote versierde boog gemaakt. Al mijn buurmannen stonden op ladders om kersttakken in de boog te steken. Terwijl zij avond na avond aan het werk waren, reed ik drie keer, met mijn viskar, onder de boog door. Vanaf de ladders ontving ik dodelijke blikken. Ik zag ze wel denken: ’Wij maar werken, Kwint maar vissen’.
Toen ik ‘s avonds thuis kwam, zag ik door een geopende garagedeur mijn buurmannen. Daar stonden ze; figuurzaag in de ene hand, biertje in de andere en daarbij lieten ze vrijuit scheten en boeren. Ze waren zichtbaar aan het genieten!
Sommige mannen voelen zich gelukkig in een garage, want dat is simpelweg hun eigen stekkie. Lekker even weg bij moeder de vrouw, weg van al dat gezeik, even tot jezelf komen. Garage of rietkraag, Donald Duck of karpers, uiteindelijk doen we allemaal van die heerlijke onzinnige dingen.
Herwin Kwint is auteur voor diverse karperbladen en publiceerde onder meer in ‘Een woord van zwijgen’.