Nu echt de allerlaatste column van Lebbis. Ik haat afscheid. Als ik op een feest ben of met vrienden in de kroeg sta, ben ik het liefst opeens weg. Poef. “Huh? Ik stond met hem te praten, ik draai me om, ik hoorde poef en nu is hij er niet meer. Maar goed, uw hoofdredacteur stopt ermee. Zoals hij tegen mij zei, “Ze kunnen allemaal de tyfus krijgen en ik ga wat zinnigs doen met mijn leven.”
Nee, dat was een grapje. Hij zei, ‘Hans, ik heb nog nooit zo’n hoofdpijn gehad, ik ga stoppen bij Hét Visblad.’ De reden van de hoofdpijn was een onbeschofte hoeveelheid wodka, de plaats was Kazachstan, en de beslissing had hij die dag in de boot genomen. Juul was jarig die dag. We zaten samen in de boot met een Russisch sprekende gids, rechtstreeks afkomstig uit het afvoerputje van de hel.
Je weet wel, zoals de haren die je uit je douche haalt met zeepresten eraan. Een zure, nare wodkazuipende eikel. We wilden grote meerval vangen, maar die waren er nauwelijks meer. Voor onze ogen werd elke dag zwaar gestroopt door de visgidsen die dikke aaslijnen met een vis eraan op de beste visstekken uitzetten. Lekker klantvriendelijk ook.
Er zaten nog wat kleine en een paar hele grote vissen. We vingen in veertien dagen tijd vier behoorlijke vissen, rond 1,70, en één absolute topvis van 2 meter 63. Helaas volkomen leeg gepaaid, maar niettemin indrukwekkend. Onze haken, voorzien van een flinke moot karper, lagen twee meter uit elkaar en schijnbaar was de geur van Juul voor dit vrouwtje aantrekkelijker en hij ving zodoende dit indrukwekkende monster.
Ze belden me later nog van ‘De Wereld Draait Door’. Want Juul had uitgebreid met de vis in De Telegraaf gestaan en ze waren erachter gekomen dat ik de foto’s en het filmpje had gemaakt. Dus of ik in de uitzending wilde. Ik zeg: “Om te vertellen dat ik een vis, die nét geen wereldrecord is, dat ik die dus nét niet gevangen heb. Wat is dat voor een loserverhaal?”
Bovendien kan hij veel beter verhalen vertellen, je moet hem eens meemaken in de boot. Juul is de beste theoreticus die er bestaat. Voorbeeldje. We vingen niks daar in Kazachstan en elke tien minuten kwam er een nieuwe reden voor het uitblijven van een fatsoenlijke aanbeet. Ik dacht dat ik soms mijn bek niet kon houden.
De watertemperatuur, het is paaitijd, verkeerde plek, verkeerd aas, verkeerde wind, koude nachten, teveel snoekbaars, te weinig roofblei, te diepe plekken, te ondiepe plekken, verkeerd tijdstip, verkeerd materiaal, dunnere lijnen, zwaarder lood, te weinig vis, alles weg gestroopt, te veel meeuwen, te veel koekoeken, te communistisch, slechte wodka, vreemde luchtdruk, volle maan. En het ging maar door! En ik ben er dan heel goed in om een sluitend tegenargument te bedenken. U begrijpt, het was een feestje om bij ons in de boot te zitten. Misschien is dat de reden dat de gids de hele tijd sliep.
En wij droomden ondertussen door over Hét Visblad. We wilde een nieuwe rubriek beginnen: Het Paradijs. En dan alle plekken in Nederland waar je niet mag vissen, stiekum tóch gaan bevissen en daarvan een eerlijk verslag doen! Dus die grote meerval, de Big Mamma in die Centreparcs-vijver vangen, de grote karpers die in de Efteling schijnen rond te zwemmen, privéwateren, de Oostvaardersplassen, het Naardermeer, vijvers rond kastelen. Dat soort dingen. Het kan natuurlijk niet, maar het lonkt wel; verdraaide mores van een hoofdredacteur.
Alhoewel, mores? Juul vertelde me een hilarisch verhaal dat ze in de rubriek ‘Vraag het aan Ed’ iemand hadden uitgelegd hoe je brasem moest vangen. En ja, daar moest een foto bij van die man met een brasem. Als bewijs dat de tip instant werkte! Maar ze vingen niks natuurlijk. Zelf met de tip niet. En toen is Juul in de auto gestapt, half uur gereden, drie uur gevist, één brasem gevangen, snel terug gereden met die vis in een grote emmer op de achterbank en de man werd met de opgetrommelde vis gefotografeerd. Ah, ik geniet van die verhalen. Over dit soort dingen wilden we ook gaan vertellen in de rubriek Backstage. Maar dat kan natuurlijk niet! Er moet iets van magie overblijven.
Tot slot waren we drie dagen stil in de boot. Uitgeluld. En toen kwam het beste idee. Wereldvrede. Ja. Wereldvrede! Wij vissers zitten uren aan de waterkant. En iedereen denkt dat je dan niks doet. Maar wij denken. De hele tijd. Als we die denkkracht nou eens gezamenlijk gebruiken. Als alle vissers van Nederland, nee, van de wereld, via internet onderwerpen krijgen om over na te denken. Stukjes van de puzzel. En die lossen ze dan samen op. En zo kunnen we de grootste problemen oplossen door te gaan vissen!
Kijk, dan heeft de hengelsport een grote toekomst!
-> Meer columns