Tijdens karperbeurzen raak ik doorgaans helemaal over mijn toeren. Dat komt door de talloze foto’s van naakt karpervlees die je op zo’n winterse beurs overal tegenkomt.
Dergelijke fraaie beelden trekken de karperdepressie aan het einde van de winter weer uit de donkere kelder van mijn geest. De hartslag wordt een tikje opgeschroefd, het bloed gaat sneller stromen en strak van de adrenaline zoek ik naar de uitgang. Er moet gevist worden – en wel zo snel mogelijk.
Wat zeg ik, nu meteen!
Eenmaal buiten is de confrontatie met de realiteit keihard. De koude, ijle lucht proeft als een bittere pil. Er is nog geen blaadje groen te zien. Het is grauw en grijs en in België hebben ze zelfs overdag nog nachtvorst. Ik besef me dat de karpers zo vroeg in het voorjaar – of beter gezegd: laat in de winter – nog stokstijf tegen de bodem aanhangen. Dan dringt het tot me door dat ik vrijwel kansloos ben. Bij de uitgang van de beurshal vraag ik me vertwijfeld af wat er van mij is geworden.
Die verrekte visbeurzen ook altijd. Dat is toch ook nergens goed voor, zo midden in de winter. Alsof Yolanthe je een knipoog geeft en de deur wagenwijd voor je openzet. Je waant jezelf Tarzan, totdat Wesley de slaapkamer binnenkomt. In één klap spat de luchtbel weer uiteen en ben je gewoon weer zo’n troosteloze mislukkeling die opgewonden raakt van een stinkende karper.
Ik ben helemaal niemand, besef ik me – enige zelfkennis is toch altijd weer behoorlijk confronterend. Geen enkele bezoeker van de karperbeurs die aan een liaan hangt en Yolanthe soepeltjes van de grond oppikt. Niemand, zelfs Marco Kraal niet! Nee beste sportvissers, alleen de beurs van Wesley is goed genoeg voor Yolanthe. De beurs van een karpervisser is er daarentegen een van onvervuld verlangen.
Herwin Kwint is auteur voor diverse karperbladen en publiceerde onder meer in ‘Een woord van zwijgen’.
-> Meer columns