Weet je, elke keer wanneer ik me uitlaat over vissen – dat ik bijvoorbeeld rechtshandig vis, met een andere maat heb gevist of dat ik zin heb om weer eens keihard te vissen – ontlokt dat in mijn relationele sfeer heel vaak kreten van: 'Jij?! Vissen?! Dat had ik nou nooit achter je gezocht!'
En dat dan met zo'n vies en zuur gezicht alsof ik er ineens niet meer bij hoor! Best grappig, wanneer je vrienden iets achter je vinden waar ze eigenlijk helemaal niet naar op zoek waren. Typische reactie dus, denk ik dan. Toch zat het me een tijd lang niet lekker. Ik dacht dat er misschien wel iets niet helemaal oké met me was; iets minder in de haak dan ikzelf dacht of hoopte. Puur omdat ik graag vis. Daarom moest en zou ik er per se achterkomen waarom ik wel graag vis, en anderen weer niet.
Ik zocht een tijdje koortsachtig naar de verschillen tussen mij en mijn niet-vissende vrienden. Eerst dacht ik dat vissers rustiger waren. Maar ik ben helemaal niet rustig, behalve wanneer ik vis. Toen dacht ik dat vissers misschien iets dommer waren. Maar een van mijn vismaten bijvoorbeeld, die is professor in iets wat ik nog steeds niet begrijp. Daarna was ik ervan overtuigd dat vissers veel sexier zijn – en dat weet ik nog steeds zeker! Het is niet voor niks dat ik die eigenschap als eerste noem op datingsites.
En zo dacht ik maar door, totdat ik er helemaal horendol van werd. Pas na dertien slapeloze nachten kwam ik tot hét besef. Het besef dat...de mensen... die het VISSEN niet achter iemand zoeken, datzelfde vissen ook NOOIT achter iemand zullen vinden! Laat staan dat die mensen het ooit zullen of kunnen begrijpen dat iemand het überhaupt leuk vindt om te vissen!!
Dat is het! Dat is de enige reden. Neem dat nou maar gewoon van me aan. Je hoeft geen filosoof te zijn om vissers te begrijpen.
Theo Wesselo was de wederhelft van Maxim Hartman, voor wie hij invalt als columnist, in het illustere duo Rembo & Rembo en treedt tegenwoordig op in theaters en als muzikant.
-> Meer columns