Een visser in het riet laat meer scheten dan de gemiddelde man op kantoor. Excuses beste lezer, maar als visser ben ik nu eenmaal geïnteresseerd in geuren. En dan bedoel ik niet het parfumgeurtje van David Beckham.
Ik ben echter wel geïnteresseerd in de anorexia medicijnen van zijn vrouw. Die zijn mijns inziens prima als eetlustopwekker in een lokvoer te gebruiken. Maar dit terzijde.
Ik wil het hebben over geur. Geuren verleiden en dat is een belangrijke basis voor het neurotische gedrag van mislukte vissers zoals ik. Mijn lokvoer moet gewoon lekker ruiken. Hoe dat komt? Simpel. Als onderdanige huisgenoot met een banksaldo van twee feestende studenten, slaak ik soms een diepe zucht wanneer mij een blonde dame passeert die een lekker sensueel geurtje met haar meedraagt.
Bij het opsnuiven van zo‘n geurtje verandert mijn moraal en kom ik in een paaimodus. Kortom; geuren prikkelen de hersens en creëren positieve aandacht.
Kijk, daar kan ik als visser wat mee! Vrouwen willen positieve aandacht van mannen en mannen zoals ik willen positieve aandacht van een brasem. Het is een vreemde wereld, maar de gemiddelde visser doet meer zijn best om een dier te verleiden dan een mooie blonde dame aan het einde van de bar. Ik kan je alvast waarschuwen, want deze bezinning komt tijdens de midlife crisis keihard ter overpeinzing! Omdat een geurtje kan stimuleren, geven vissers hieraan meer geld uit dan de Grieken aan belasting.
Het is bevrijdend om zonder na te denken een handvol aarbeienboilies te strooien voor een rioolpijp waar heuse mensenkeutels als wolken door het water slingeren. Juist op die stekken liggen de brasems opgestapeld. De geur van een ochtendluier trekt schijnbaar een berg vis aan. Maar ach, zo lang onze boilies maar lekker ruiken naar fruitige bonbons zijn we zielsgelukkig en genieten we in ieder geval de aandacht van de winkelier.
Herwin Kwint is auteur voor diverse karperbladen en publiceerde onder meer in ‘Een woord van zwijgen’.
-> Meer columns